نادر شاه و کودک باهوش

این     حکایت      بشنوید     ای    دوستان              از       نبرد          نادر       و       هندوستان

صبحدم     حاظر     یکی      جنگی    سپاه             عازم      هندوستان          همراه        شاه

شد    برون     از   قصر       شاه      رزمجو             پشت    سر    لشکر    پی      فرمان      او

کودکی   را     دید     در     دستش    کتاب             راهی    مکتب      دوان    و       پر    شتاب

بانگ زد  سلطان    که  ای  کودک  بایست              بازگو    کن    ای   پسر  نام     تو   چیست

طفل   پاسخ       داد      ای       والا    امیر              هست       نصر  الله   نام       این      حقیر

به   بهی  زد   شاه     پر     فخر    و   جلال              گفت   بس   نیکو    بُود   این   نام   و   فال

لشکری     عازم       به      میدان      ستیز              بهتر     از     یاری    حق   باشد    چه  چیز

گفت  زان   پس   ای  پسر  بابات    کیست              بازگو     کن  نام     بابای      تو      چیست

طفل    پاسخ        داد     بابای         حقیر              هست    فتح الله      نامش      ای      امیر

شاه    ایران    را    فزون تر     شد     غرور              به به و  چه چه    زد    از  شادی   و  شور

زین   دو    نام   نیک  شد    بسیار    مست              گفت  یا رب    این  چه   نیکو   فالی  است

این    اسامی    بوی   نصرت     می دهند              بوی       پیروزی     و     عزت      می دهند

وانگهی     گفتش   کجا     هستی     دوان              چیست  تعجیل   و     شتابت      ای  فلان

گفت  مکتب     می روم      عالی    جناب                تا   نمانم       دیر      زان     دارم      شتاب

می دهد     تعلیممان         یک       اوستاد             درس   قرآن      جمله      می گیریم      یاد

گفت    نادر   شاه   نیکو     مکتبی    است             سوره ی    درسی تان     امروز      چیست

داد     پاسخ      کودک      شیرین       زبان              گفت     هست   «انّا   فَتَحنا»      درسمان

گشت    نادر   را   شعف    چندین    و  چند             شورش  و   شادی   شد   از  لشکر    بلند

گفت    زان  پس   ای    پسر   جان   مرحبا             شادی    آوردی      تو     ای     پیک      صبا

داد     وانگه     طفل  را     یک    سکّه    زر             گفت    انعام     تو    باد     این   ای     پسر

سکّه    را    بگرفت         طفل      هوشیار              لیک    گریان    گشت    و     آمد     اشکبار

بر   گرفته     پیش      چشمش        آستین             می چکید    از    دیده    اشکش   بر   زمین

شد    ز   اشک   طفل    نادر   در    شگفت             بهت     و   حیرانیش     اندر     دل    گرفت

بر      زمین     بگذاشت    زانو     و    خمید              بر     سرش     دست نوازش     بر   کشید

گفت  هان ای    طفل    شیرین    فال    ما             گریه      دیگر      چیست      گریانی     چرا

دادمت     انعام        رو        آزاد         باش             اشک   و    غم    دیگر    چرا   دلشاد   باش

داد      پاسخ      کودک       شیرین     کلام             گفت   من  می ترسم    ای    عالی   مقام

سوی منزل     گر    برم      من   این   طلا               دست   من    بینند   اگر     این    سکه    را

می زنندم     سخت       مامان     و      پدر              کز      کجا    دزدیده ای     این     پول     زر

گفت    نادر   غم  مخور  ای     بچه     جان              این    که     دیگر    مشکلی     نبود    چنان

رو   بگو    این  سکه  سلطان  داده   است             نادرم   انعام     و    احسان    داده     است

گفت   گویم   گر  من  این   بخشیده   شاه             باور        آنها      نگردد          هیچ        گاه

شاید     از   شخصی     دگر     باور    کنند             لیک     این     باور    کی    از     نادر     کنند

هر دو تن خواهند گفت این  سکه چیست            اینچنین   بخشش  ز   دست  شاه   نیست

شاه       اگر     بخشد      دهد        دینارها             بخشش       سلطان        بُود        خروارها

کم     ز    حاتم     نیست     نادر     پادشاه              شأن     او   را  کمتر   از   این   نیست   راه

ماند     حیران   نادر    از    این        دعویات            شاه   ایران  شد   در    این   شطرنج   مات

در    عجب    زین     کودک   دریای   هوش              بخشش  سلطانی اش   آمد     به   جوش

گفت   صندوقی     دهیدش       پر      طلا               بلکه    باور     گردد     این     احسان     ما